Onze held Bianca
Zeer zelden hebben wij onze navigatie nodig. Maar soms wel… En dan denk ik wel eens, hoe had ik dit adres gevonden zonder “ga hier rechts en blijf deze weg vervolgen”. Nou gewoon, met je stratenboek of met een verpleegkundige van het Haga aan de telefoon die je de weg wijst.
16 jaar geleden hadden we een Aziatische zwangere onder controle. Ze woonde in bij familie in ons dorp. Ze sprak geen woord Nederlands, maar haar nicht ging altijd mee en zo verliep de communicatie. En dat ging prima. Toen ze op controle kwam bij 39+3, vertelde haar nicht dat ze niet meer bij haar woonde maar in Den Haag centrum. Is toch geen probleem??
Nou, is wel een probleem. Het is ver buiten ons praktijkgebied en we kennen er heg nog steg, dus “snel” zijn we niet ter plaatse. De nicht ging over op de emoties. “Ze vindt het zo fijn bij jullie. Jullie zijn zo lief. Jullie kennen haar situatie”. En we gingen overstag…
Het plan was: als ze gaat bevallen belt ze haar nicht. Haar nicht belt ons. De dienstdoende verloskundige gaat naar het Haga en de barende gaat tegelijkertijd naar het Haga, daar ontmoeten ze elkaar voor de bevalling en gaat ieder daarna weer naar zijn eigen huis. Strak plan toch?
Linda had dienst. Ze werd om 02 uur ’s nachts gebeld door de nicht. (tot zover ging het goed). Linda zei: ik ga naar het Haga, zeg tegen haar dat ze nu in de auto stappen en ook naar het Haga gaan. Linda ging naar het Haga. Bij binnenkomst: geen Aziatische barende dame. En wachten en wachten…..
Na 20 min wachten… nicht gebeld: “waar blijven jullie?”. De nicht zei: ik ben nog gewoon thuis en haar man heeft net gebeld, zij zijn ook nog thuis en de baby wordt bijna geboren. Man heeft 112 gebeld!
Mind check: De baby wordt bijna geboren, ik ben haar verloskundige, politie/ ambulance/ brandweer/ deze dame heeft geen verblijfsvergunning/wat gaat de politie zeggen/ ik MOET er naar toe/ Maar hoe kom ik in de Kaapstraat???? (let wel, 16 jaar geleden hadden we nog geen TOMTOM!!)
Maar daar was de reddende engel Bianca, verpleegkundige in het Haga, toen nog afdeling 8B Leyenburg. “Linda”, zei ze, “ik leid je de weg”. Zodra je hier weg rijdt, bel je me. Ik zeg linksaf en stukje doorrijden, bij dat grote gele gebouw rechtsaf…
Ik denk eigenlijk dat TOMTOM zo op het idee is gekomen om de navigatie uit te vinden. Misschien lag zijn vrouw wel net te bevallen. Hij ging even koffie halen en hoorde dit gesprek en dacht, dat kan ik ook!!!
Aangekomen in de kaapstraat, dankzij Bianca, was het helemaal stil en donker op straat. Linda stond voor een heel hoog pand. Op hoop van zegen belde ze aan bij een hoge smalle donkergroene deur. Er werd opengedaan en ze zag een hele rij trappen. Boven hoorde ze een man roepen. Ook al verstond ze de taal niet ze snapte heel goed dat ze daar moest zijn, en vooral door moest lopen! De trappen werden steeds smaller en de kleur van de vloerbedekking veranderde bij elke trap. Met verlostas en zuurstofkoffer klom ze de steile trappen op. Eenmaal boven aangekomen stond ze in een piepklein keukentje waar het tot haar verbazing best druk was. 2 politiemannen, 2 ambulancebroeders de echtgenoot en een oude dame keken haar verwachtingsvol aan. Wie bent u? Linda zei: ik ben de verloskundige! Alle mannen zuchtte van opluchting en hun schouders zakte een paar etages lager. Gelukkig!! riepen ze in koor. Mag ik er even bij?? Op de kraamkamer lag ons Aziatisch schatje. Met een huilende baby.
De politie agenten en broeders riepen snel: nou dan gaan wij weer….. “nou” zei Linda, zouden de ambulancebroeders even willen wachten? Als de placenta is geboren en alles is in orde met moeder en kind dan mogen jullie weg.
Zo gezegd zo gedaan: De placenta volgde vlot en moeder en dochter lagen gezond en wel in hun warme bedje.
Eind goed al goed!
Lang leve de “HAGA navigatie Bianca”. En alles kwam goed.
Astrid Reitsma, verloskundige
3 maart 2021 © In ’t Wateringse Verloskundigen