Avondklok
Zondagavond 19.30.
Om 20.00uur neem ik de dienst over van mijn collega. Om 21 uur gaat de avondklok in.
Als ik de dienst in ga leg ik altijd mijn tassen klaar. Denk aan : verlostas, zuurstofkoffer, noodpakket voor corona positieve zwangere, Ipad, pieper en een bakje yoghurt/ muesli/ fruit voor het geval dat. Ik weet van tevoren niet waar ik ben in de ochtend…
Maar nu dus ook alle benodigde papieren en verklaringen voor het geval dat ik na 21 uur controle krijg. Ik kan me het overigens niet voorstellen dat ze mij nog willen controleren. De politie heeft het veel te druk met de raddraaiers van onze samenleving. Maar goed, je weet het nooit.
Toen paar weken geleden de avondklok werd aangekondigd, vroeg ik mijn 85-jarige vader hoe de “sperr tijd” in de oorlog was. Hij had daar geen trauma van. Hij was 5 toen de oorlog begon en 10 toen die was afgelopen.
Mijn vader is opgegroeid op een boerderij in Tjerkwerd, Friesland. Mijn opa ( pake in het Fries) had koeien en paarden. Ze verbouwden groente. Ze hebben geen honger gehad. Wel hebben ze de hele oorlog joden in huis gehad. De boerderij lag afgelegen en ze konden van veraf al mensen aan zien komen. Ze hadden in de boerderij van hooibalen een holle ruimte gemaakt. Dit was een verstopplek in geval van gevaar. Mijn oma ( beppe in het Fries) was de baker van het dorp. Een baker was een soort multifunctionele kraamverzorgster. Niet speciaal opgeleid, maar veel ervaring had ze zeker.
In de zwangerschap kwamen de dames bij Beppe Reitsma om te praten over hoe het ging en ze controleerde of ze alle spullen hadden. Zo niet, dan werd er hulp geboden door de vrouwenvereniging, waar zij dan weer voorzitster van was.
Als de geboorte aanstaande was werd de baker gehaald . Zij bleef daar dan als een soort doula bij de barende en de huisarts werd er pas op het laatste moment erbij gehaald. Volgens mijn vader maakte beppe er een sport van dat de baby al in de wieg lag als de dokter kwam.
In oorlogstijd kwam de dokter haar halen. Want de dokter had een “vrij brief voor de sperr tijd”.
Er lag een hengel in de voortuin en als het midden in de nacht was, dan tikte de dokter tegen het slaapkamerraam om zich te melden, zodat niet de hele club binnen wakker zou worden.
We weten inmiddels, ook die oorlog hebben we uiteindelijk overwonnen. Dus het gaat ons nu ook lukken.
Dus, ik en al mijn collega verloskundigen, politieagenten, verpleegkundigen, artsen , brandweer mannen, ambulance verpleegkundigen en al die andere avond en nachtwerkers, gaan gewapend met verklaringen gewoon op pad.
Er ligt geen hengel in mijn voortuin. Bij mij gaat gewoon de telefoon.
Want baby’s houden zich niet aan de avondklok. En ze hebben ook geen verklaring op zak.
Astrid Reitsma, verloskundige
29 januari 2021 © In ’t Wateringse